Ο Σάββας Περσελής, 92 χρόνων, στην Κάσο, δημιουργεί μια φαμίλια, τους Περσελήδες, που για πέντε γενιές θα είναι οι λυράρηδες της Κάσου. Ο αδελφός του ο Ηλίας Περσελής. Ο Παυλίδης και ο Κλαδάκης στη Ρόδο, οι Σπυρόπουλοι στη Χάλκη, και ο Κοτσιναδέλης στη Λήμνο, ο Πετράκης μαζί με το Σγουρό και το Βάρδα στο Λασίθι, ο Κλωστράκης και ο Βακάκης στα Χανιά, είναι τα πρόσωπα που συμπληρώνουν αυτή τη νοητή ακριτική γραμμή, δημιουργώντας όλοι μαζί έναν ήχο μυστηριακό, τον ήχο της λύρας.
Παράδοση είναι ...τo μελωδικό νανούρισμα της μάνας, οι θρύλοι του παππού ,τα κάλαντα, τα χελιδονίσματα, οι μαντινάδες,τα έθιμα ,οι χοροί και οι σκοποί που μας συντρόφευαν σε κάθε χαρά ,οι ενδυμασίες ,τα κεντήματα ,τα δίστιχα, τα παιχνίδια και όσα άλλα είναι μέρος της ζωής του τόπου μας. Κρατήστε περήφανα στις καρδιές σας ,αλώβητο αυτό το θησαυρό και παραδώστε τον στις επόμενες γενιές! Έτσι θα ακούμε τους παλμούς του τόπου μας ολοζώντανα και δεν θα σβήσει τίποτε στη χοάνη της παγκοσμιοποίησης!
Τρίτη 31 Ιουλίου 2012
Τρίτη 17 Ιουλίου 2012
Αστραψεν η Ανατολή...
Ἄστραψεν ἡ ἀνατολή. Παλαιότατη παραλογὴ σὲ πρῶτο ἦχο. Ὅταν ἑρμηνευόταν ἐνίοτε παρεμβάλλονταν διάφορα ἐρωτικὰ δίστιχα ἀναλόγως τὴν περίσταση (γάμος κλπ.)
Κυρ. Γκουβέντας βιολί, Πέτρος Ταμπούρης κανονάκι, σαντούρι, Κάρολος Κουκλάκης λαοῦτο, Χρῆστος Τσιαμούλης οὔτι, Χἀρης Λαμπράκης φλογέρα.
Τραγουδᾶ ἡ Κατερίνα Παπαδοπούλου
«Ἄστραψεν ἡ Ἀνατολή, κούνα παραμάνα τὸ παιδί
καὶ βρόντησεν ἡ Δύση,
κούνα τὸ παιδί μὴν τύχει καὶ ξυπνήσει.
Πᾶν'τὰ πουλάκια γιὰ βοσκή, κούνα παραμάνα τὸ παιδί,
κι ὁ π' ἀγαπῶ στὴ βρύση,
κούνα τὸ παιδί μὴν τύχει καὶ ξυπνήσει.
Πῆρε κι ὁ νιὸς τὸ μαῦρο του, κούνα παραμάνα τὸ παιδί,
καὶ πάει νὰ τὸν ποτίσει,
κούνα τὸ παιδί μὴν τύχει καὶ ξυπνήσει.
Βρίσκει τὴν κόρη κι ἔπλενε, κούνα παραμάνα τὸ παιδί,
σὲ μαρμαρένια βρύση
κούνα τὸ παιδί μὴν τύχει καὶ ξυπνήσει.
Κόρη μ' ἀνάσυρε νερό, κούνα παραμάνα τὸ παιδί,
νὰ πιοῦν τὰ διψασμένα
κούνα τὸ παιδί μὴν τύχει καὶ ξυπνήσει.
Σαράντα τάσια ἀνάσυρε, κούνα παραμάνα τὸ παιδί,
καὶ πότισε καὶ μένα,
κούνα τὸ παιδί μὴν τύχει καὶ ξυπνήσει».
Κυρ. Γκουβέντας βιολί, Πέτρος Ταμπούρης κανονάκι, σαντούρι, Κάρολος Κουκλάκης λαοῦτο, Χρῆστος Τσιαμούλης οὔτι, Χἀρης Λαμπράκης φλογέρα.
Τραγουδᾶ ἡ Κατερίνα Παπαδοπούλου
«Ἄστραψεν ἡ Ἀνατολή, κούνα παραμάνα τὸ παιδί
καὶ βρόντησεν ἡ Δύση,
κούνα τὸ παιδί μὴν τύχει καὶ ξυπνήσει.
Πᾶν'τὰ πουλάκια γιὰ βοσκή, κούνα παραμάνα τὸ παιδί,
κι ὁ π' ἀγαπῶ στὴ βρύση,
κούνα τὸ παιδί μὴν τύχει καὶ ξυπνήσει.
Πῆρε κι ὁ νιὸς τὸ μαῦρο του, κούνα παραμάνα τὸ παιδί,
καὶ πάει νὰ τὸν ποτίσει,
κούνα τὸ παιδί μὴν τύχει καὶ ξυπνήσει.
Βρίσκει τὴν κόρη κι ἔπλενε, κούνα παραμάνα τὸ παιδί,
σὲ μαρμαρένια βρύση
κούνα τὸ παιδί μὴν τύχει καὶ ξυπνήσει.
Κόρη μ' ἀνάσυρε νερό, κούνα παραμάνα τὸ παιδί,
νὰ πιοῦν τὰ διψασμένα
κούνα τὸ παιδί μὴν τύχει καὶ ξυπνήσει.
Σαράντα τάσια ἀνάσυρε, κούνα παραμάνα τὸ παιδί,
καὶ πότισε καὶ μένα,
κούνα τὸ παιδί μὴν τύχει καὶ ξυπνήσει».
Τα τροχάδια της Σκύρου
Με ρίζες που χάνονται στα βάθη των αιώνων, τα τροχάδια , τα χειροποίητα παπούτσια των Σκυριανών πήραν το όνομα τους από το ρήμα «τρέχω». Κατεξοχήν αντρικά παπούτσια που τα φορούσαν για να κάνουν τις δουλειές. Τα τροχάδια δεν εμπορεύτηκαν. Τα έφτιαχνε ο πατέρας για τον ίδιο και τους γιούς του. Άνετα, ανθεκτικά και χωρίς να γλιστάνε τα τροχάδια αποτελούν ακόμα και σήμερα τα επίσημα παπούτσια των Σκυριανών.
ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ
Σαν παντόφλες πολύπλοκες με λουράκι στη φτέρνα. Και για να ξεκινήσουμε, αυτό το λουράκι λέγεται φτερνίτης ή χαλινές. Συγκρατεί το πόδι μέσα στο τροχάδι, ρυθμίζεται την πρώτη φορά όταν προβαριστεί πάνω στο πόδι, δεν ξεκουμπώνει αλλά ανασηκώνεται φορετό στη φτέρνα. Το πόδι χώνεται στο ψίδι από το αρχαίο αψίς δηλαδή αψίδα καμάρα. Πρόκειται για ένα μαλακό δέρμα τυλιγμένο κυλινδρικά που υποδέχεται προφυλάσσοντας το πόδι, το κουτουπιέ στη τσαγκαρική. Το ψίδι συγκρατείται στον πάτο, δηλαδή στη σόλα με τη λουρίδα. Η λουρίδα έχει φάρδος ένα εκατοστό και περνιέται πάνω από το ψίδι αρκετές φορές δεξιά αριστερά, σε διάφορα σημεία εξασφαλίζοντας έτσι ομοιόμορφη πίεση και συγκράτηση του ποδιού στο τροχάδι. Την τελική σχέση μεταξύ λωρίδας και πάτου την έχουν τα ανάστολα. Μικρά κομμάτια δέρματος περασμένα σε κατάλληλα σημεία πέντε στην εξωτερική και έξι στην εσωτερική μεριά του πάτου με τρύπες στις άκρες τους απ' όπου περνάν η λουρίδα και ξεκινά ο φτερνίτης. Είναι τ' ανταλλακτικά που λέγαμε, διότι είναι τα πρώτα που φθείρονται και με μικρό κόστος αντικαθιστούνται έναντι άλλων όπως π.χ. της λουρίδας που συνήθως έχει μήκος πάνω από ενάμισι μέτρο.
πηγή
Ο τόπος και το τραγούδι του - Σίφνος
...τα πανηγύρια,οι χοροί, τα τσικαλαριά...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)