Η μάνα η Όλυμπος Καρπάθου

'Οπως τη Θεία Κοινωνία μοιάζει η Όλυμπος. Πολλοί δεν πάνε καθόλου να την γευτούν, άλλοι την γεύονται σαν κρασί. Κι άλλοι, αφού νηστέψουν περιμένουν εκείνη την ώρα που θα γίνουν ένα μαζί της. Στη πρώτη κατηγορία είναι η Όλυμπος η μπονεντολουσμένη, που στέκεται επάνω στα βουνά αγναντεύοντας αγέρωχη το πέλαγος.Είναι η Όλυμπος των καρτ ποστάλ. Στη δεύτερη είναι η Όλυμπος της καθημερινότητας, της προικοθηρίας, της επίδειξης, του ατομικού συμφέροντος και του "τι με νοιάζει εμένα". Στη τρίτη είναι η Όλυμπος της ιδέας, η Μητέρα η μεγαλόψυχη, που δεν μπορούμε ν' ακούσομε τη φωνή της και του ελληνικού κόσμου να την χαρίσουμε, όπως θα μας έλεγε ο Διονύσιος Σολωμός. Αυτή η Όλυμπος μιλά σε μια γλώσσα καθάρια και απλή, που γι' αυτό χρειάζεται απλότητα και καθαρότητα για να την καταλάβεις. Μερικά από τα γράμματα της γλώσσας αυτής είναι:


Μια τραχηλέα στο στήθος της κόρης. Το αλάτι στη σκληρή πέτρα της Βρουκούντας. Η φούντα στου μουλαριού τη κούτλα. Ο σκαλιστός αετός στο μπαλκόνι. Το σεριάνι της κιμωλίας στον πίνακα. Το βούτυρο καθώς λιώνει στο ξεστό ψωμί. Οι σιταρές στου αέρα το χάδεμα. Το δάκρυ της μάνας στο μόλο. Το νερό στ' αυλάκι του κήπου.Ο καφές στο καντούνι της Ερνίας. Των δακτύλων ο χορός στης τσαμπούνας τις τρύπες. Τα λάβαρα τη Λαμπρή Τρίτη. Οι πλάκες στα σκαλία του Σελλαΐου. Το σάλιο της αελέας καθώς πίνει στη βούρνα. Του κεριού τα δάκρυα στα φύλλα της Σύνοψης. Η ευχή " Και του χρόνου παιίμ μου!''. Το τρίξιμο του μύλου καθώς γυρίζει. Ο αποχαιρετισμός του ήλιου στα αλωνέσματα στην Αυλώνα. Το λουλάκι πάνω στο άσπρο του μνήματος. Οι φωνές των παιδιών στις άλωνες. Τα τριαντάφυλλα της κόρης στο κέντημα.....

Γιάννης Β. Χατζηβασίλης

πηγή: http://noctoc-noctoc.blogspot.com/2008/10/our-mother-village-olymbos.html