Το θιαμπόλι είναι βοσκίστικο όργανο. Γίνεται από χοντρό καλάμι πού 'χει στη μια μεριά κόντυλο. Από κει που του φυσούν και παίζει είναι καλάμι κομμένο ξυράφτικα (λοξά) και είναι στουμπωμένο με πείρο από σφάκα. Ο πείρος ταιριάζει καλά, και μόνο από την άκρα τση κοπής έχει μια πελεκιά κι αφήνει διάστεμα να μπαίνει η αναπνιά μέσα στο καλάμι. Ισα ποκάτω στη στενή αυτή τρύπα είναι ανοιγμένη στο καλάμι τρύπα τετράγωνη, πού 'χει το κάτω χείλι τση κοφτερά ξυσμένο, για να σφυρίζη ή φυσά περνώντας από κει. Από κει και κάτω έχει 5 τρύπες στρογγυλές το καλάμι και μια από πίσω που τη φράζει ο δάχτυλος τση δεξιάς χέρας. Και στον κόντυλο κάτω είναι μια μικρή τρύπα καμωμένη με το σουβλί. Το θιαμπόλι βγάνει σκοπό γλυκιό και λυπητερό και το παίζουν οι βοσκοί κατά τα βραδιάσματα, ώρα που γη και ουρανός γρινιάζουν.
ΔΕΙΤΕ ΤΟ video ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΕΔΩ
πηγή
Γιατί κάνετε προχειρότητες;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρώτον, δε λέγεται σφυροχάμπλιο αλλά σφυροχάμπιολο. Ο τίτλος του άρθρου (το μόνο σημείο που δε γίνεται με κόπι-πέιστ) είναι δυο λέξεις όλες κι όλες. Ας είναι σωστά γραμμένες!
Δεύτερον, αυτά στη φωτογραφία δεν είναι σφυροχάμπιολα, είναι μαντούρες. Γι' αυτό και δε συμφωνούν με την περιγραφή του κειμένου.
Εχετε να μας προτείνετε κάποια αξιολογη πηγή;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα η πηγή όπου παραπέμπετε μια χαρά ήταν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο θιαμπόλι είναι το όργανο που σε άλλα νησιά το λένε σουραύλι, και στις πόλεις συνήθως το λέμε φλογέρα. Ίδιο με τις πλαστικές φλογέρες που πολλοί έχουμε μάθει στο σχολείο, μόνο που είναι καλαμένιο και χειροποίητο. Επομένως αναγνωρίζεται από το χαρακτηριστικό «παραθυράκι», μια τετράγωνη τρύπα κοντά στην πάνω άκρη (που φυσάμε). Φαίνεται καθαρά στο βιντεάκι, και στις φτγρ του κισσαμίτικου σάιτ.
Τα όργανα στις δικές σας φτγρ είναι μαντούρες: αντί για παραθυράκι έχουν γλωσσίδι, με αποτέλεσμα διαφορετικό ήχο. Για την κατασκευή βλ. http://www.youtube.com/watch?v=M1zYlysuABk&feature=related .
Η πιο κλασική πηγή για τα ελληνικά λαϊκά όργανα είναι το ομώνυμο βιβλίο του Φ. Ανωγειανάκη. Μπορείτε να ρίξετε και μια ματιά στο σάιτ του επίσης ομώνυμου Μουσείου (http://www.instruments-museum.gr), αλλά είναι πολύ περιληπτικό.
Ωστόσο το θέμα δεν είναι οι πηγές. Στο διαδίκτυο υπάρχουν άπειρες. Είναι η σωστή αξιοποίησή τους.