Η Κυπριακή Παραδοσιακή Νυφιάτικη Ενδυμασία

Μια άλλη παραδοσιακή κυπριακή στολή, είναι αυτή της νυφιάτικης ενδυμασίας της Κύπριας γυναίκας που αν λάβουμε υπόψη μας τη μεγάλη κοινωνική της σημασία, είναι παραδόξως ξεχασμένη και περιφρονημένη. Η ενδυμασία αυτή ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένη στην Καρπασία και τη Μεσαορία.Αυτό που διακρίνει τη κυπριακή παραδοσιακή νυφιάτικη ενδυμασία είναι η σκουρο-κόκκινη βαμβακερή φούστα με τις πολλές πιέτες, που λόγω του χρώματός της ονομάζεται «ρουτζιέτι» από τη γαλλική λέξη «rouge» που βεβαίως σημαίνει κόκκινο. H ρουτζιέτινη αυτή φούστα με τις πολλές σούρες, συμπληρώνεται με τη νυφιάτικη μαύρη τσόχενη κυπριακή σάρκα, η οποία είναι περισσότερο καλοραμμένη και διακοσμημένη από τις κοινές σάρκες.Επίσης το νυφιάτικο πουκάμισο είναι κατασκευασμένο από καλό ριγωτό μεταξωτό ύφασμα στο φυσικό χρώμα, με περίτεχνα σχέδια από πιππίλα της βελόνας στο γύρο του λαιμού, στο άνοιγμα της τραχήλας και στους γύρους των μανικιών. Το κυπριακό παραδοσιακό νυφιάτικο πέπλο αποτελείται από ένα κόκκινο ύφασμα από την κεφαλή μέχρι τα γόνατα και έχει ραμμένα στις άκρες και τις γωνιές μεγάλα και όσο το δυνατό αληθινά χρυσά φλουριά. Το πέπλο συγκρατείται στο κεφάλι από τα λεγόμενα ττέλια. Τα ττέλια είναι μια σειρά από συρμάτινες αλυσίδες με κόκκινες χάντρες στα άκρα και λεπτά κυκλικά χρυσά νομίσματα, τα ππαραούδκια. Στις άκρες τους έχουν καρφίτσα που στην Κύπρο είναι γνωστή ως σπλίνγκα, και με αυτό το τρόπο στερεώνονται στο κεφάλι. Κατά τους ακόμη πιο παλιούς καιρούς, η νύφη άφηνε τα μαλλιά της να πέσουν εντελώς ελεύθερα, κτενίζοντάς τα γύρω από την κεφαλή και στερεώνοντάς τα με πολυάριθμες χρυσοκλωστές.Ο λαιμός στολίζεται με χρυσό ή ασημένιο περιδέραιο, γνωστό στην Κύπρο με το όνομα σκαλέττα, ενώ τη μέση της στολίζει μια κόκκινη λινομέταξη ζώνη με υπίχρυση ή ασημένια πόρπη, γνωστή στην Κύπρο ως πούκλα.

Εκτός από νυφιάτικη ενδυμασία, το ρουτζιέτι, είχε και άλλη κοινωνική σημασία. Η νύφη το φορούσε για πρώτη φορά την ημέρα του γάμου της, αλλά εξακολουθούσε να το φορεί για ένα χρονικό διάστημα και μετά το γάμο της, σε επίσημες μέρες ή γιορτές, αφού βέβαια αντικαθιστούσε το κόκκινο πέπλο με άλλο κεφαλόδεσμο . Το ρουτζιέτι επιδείκνυε στους άλλους ότι αυτή που το φορούσε ήταν ήδη παντρεμένη, κάτι που ίσως ν' απωθούσε τους τυχόντες ξένους άνδρες από κοντά της. Μετά τον γάμο και το χρονικό διάστημα που τον ακολουθούσε, η γυναίκα έπαυε να φορεί το ρουτζιέρι ως φούστα (αφού δεν ήταν νιόπαντρη πλέον) και το μετέτρεπε σε μανδύαν (μαντόν) τον οποίο φορούσε τον χειμώνα σαν πανωφόρι στην εκκλησία. Το ρουτζιέτι αποτελούσε μια αναγκαία ένδυση στη προίκα της νύφης, και η κάθε κοπέλα που το έφτιαχνε ονειρευόταν την ημέρα που θα το φορούσε.