Σουρουντίνα

Πηγή : Εγκυκλοπαίδεια του Ελληνικού Χορού ,Ευρετήριο : E-6EAE1

-[Κωστάκης 1977, 136] Μιστί Καππαδοκίας: Τα κορίτσια της παντρειάς "πιάνισκαν ένα Σουρουντίνα", έναν (χορό που τον έλεγαν) Σουρουντίνα και που, όπως κάθε χορός, απαιτούσε κι αυτός συγχρονισμό στα βήματα: "άμα χάσει ένας το πόδι (το βήμα), χαλάει ο χορός". Χόρευαν χωριστά τα παλικάρια και χωριστά τα κορίτσια, πιασμένα χέρι με χέρι, όχι Καρσιλαμά, αντικριστά. Ο πρώτος του χορού κρατούσε ένα μαντίλι που το κουνούσε την ώρα που χόρευε. Η Σουρουντίνα ήταν χορός που, όπως ισχυρίζονται οι Μιστιώτες, τον χόρευαν μόνο αυτοί και οι Χριστιανοί του Σεμέντερε, και μοιάζει σαν αναπαράσταση κάποιου γεγονότος, ίσως αρπαγής χριστιανής κοπέλας από Τούρκους, όπως λένε και οι στίχοι ενός από τα τραγούδια που τραγουδιόνταν σ' αυτόν το χορό. Μετείχε συνήθως σ' αυτόν, σαν οδηγός στο χορό των γυναικών, ένας άντρας. Τον έβαζαν μπροστά για να τις "σουρουντίσει", να τις τραβήξει δηλαδή, όπως λένε. Ούτε σ' αυτόν το χορό υπήρχαν όργανα. Οι γυναίκες πιάνονταν σταυρωτά, όπως στη μεγαρίτικη Τράτα. Ούτε κύκλο έκαναν σ' αυτόν το χορό. Μόνο στην αρχή χόρευαν κυκλικά, έπειτα ο χορός ίσιωνε, η μία χόρευε πίσω από την άλλη και όλες πίσω από τον άντρα-οδηγό. Ο χορός άρχιζε αργά και κρατούσε έτσι όσο ήταν κυκλικός. Οσο προχωρούσε όμως το τραγούδι, τόσο γινόταν πιο γρήγορος, ώσπου σε μια στιγμή οι γυναίκες έβγαιναν - πιασμένες όπως ήταν - από τον κύκλο κι έκαναν αντίθετη πορεία, έτσι που οι ράχες των πρώτων να βλέπουν τις ράχες των επόμενων. Σιγά σιγά άρχιζε τότε να γίνεται γρηγορώτερος ο χορός, τόσο γρήγορος που πολλές από τις γυναίκες, μη μπορώντας να παρακολουθήσουν τις άλλες, έβγαιναν απ' αυτόν κουρασμένες. "Από τα σπίτια πιάνισκαμ', αναβαίνισκαμ' ντετσού Χατζή Γιορντάν ντου μύλου κοντά", μιαν απόσταση ως χίλια μέτρα. Το τραγούδι που τραγουδιόταν σ' αυτόν το χορό ήταν πάλι τούρκικο κι έλεγε: "Ανταβάλ μπαγλαρί σεϊρ γιορουντού..." (Πήγαν στ' αμπέλια του Ανταβάλ...).

-[Κωστάκης 1977, 542] Μιστί: Λόγια και μουσική καταγραφή του τραγουδιού "Andavaldaglari..." (Στα βουνά του Ανταβάλ...), χορός Σουρουντίνα.

-[Στράτου 1979, 173] Λάρισα, πρόσφυγες από το Μιστί Καππαδοκίας: Ο χορός Σουρουντίνα, που φαίνεται να είναι ο βασικός τους χορός, έχει όλα τα στοιχεία που μας πείθουν πως πρόκειται για χορό συσχετιζόμενο με τον μύθο της Δήμητρας-Περσεφόνης. Ενας άντρας οδηγούσε τον χορό των γυναικών. Τον έβαζαν μπροστά για να τους τραβήξει. Οργανα δεν υπήρχαν. Οι γυναίκες πιάνονταν σταυρωτά, όπως στη μεγαρίτικη Τράτα. Ούτε κύκλο κάνανε στο χορό αυτό. Μόνο στην αρχή χόρευαν κυκλικά, έπειτα ίσιωνε ο χορός, η μια χόρευε πίσω από την άλλη και όλες πίσω από τον άνδρα-οδηγό. Ο χορός άρχιζε αργά και κρατούσε έτσι όσο ήταν κυκλικός. Οσο προχωρούσε όμως το τραγούδι, τόσο γινόταν πιο γρήγορος, ώσπου σε μια στιγμή οι γυναίκες έβγαιναν - πιασμένες όπως ήταν - από τον κύκλο κι έκαναν αντίθετη πορεία, έτσι που οι ράχες των πρώτων να βλέπουν τις ράχες των επομένων. Σιγά-σιγά άρχιζε τότε να γίνεται γρηγορότερος ο χορός, τόσο γρήγορος που πολλές απ' τις γυναίκες έβγαιναν κουρασμένες.

-[Καραλίδης 1985, 42] Τσαρικλί Νίγδης Καππαδοκίας: Στις μεγάλες γιορτές του χρόνου χόρευαν κυρίως Σουρουντίνα (σουρουϊζου = σέρνω, οδηγώ με τη βία, αρπάζω). Ενας άνδρας μπροστά έσερνε το χορό και ακολουθούσαν κοπέλλες της παντρειάς. Στην αρχή ήταν αργός, αλλά προς το τέλος γινόταν πολύ γρήγορος. Πρόκειται πιθανόν για αναπαράσταση κάποιου γεγονότος, αρπαγής κοπέλλας από Τούρκο. Τα τραγούδια, που όπως αναφέραμε ήταν Τούρκικα και που χορεύονταν Σουρουντίνα, ήταν αρκετά. "Γαρα-σάρνταν γκιάλαν, μπένιν ντουσμανούμ...". Το τραγούδι αυτό χορευόταν Σουρουντίνα, αλλά το τραγουδούσαν και καθώς οι νυφάδες στούμπιζαν πλιγούρι ή κορκότι με μποϊλάχ-χαβά.

-[Κόκκινος 1987, 309] Καππαδοκία: Η Σουρουντίνα είναι μεικτός κυκλικός χορός με λαβή από τις παλάμες σταυρωτά. Χορευόταν στις πλατείες από ομάδες του πάνω μαχαλά και του κάτω, προσπαθώντας η κάθε μια να σπάσει τον κύκλο της άλλης. Χαρακτηριστικό είναι το σύρσιμο των ποδιών, από όπου πήρε το όνομά του. Εχει δύο μέρη, αργό και γρήγορο, τα οποία εναλλάσσονται. Το μουσικό μέτρο είναι δίσημο. Τα βήματα είναι 6 και ολοκληρώνονται σε 2 μουσικά μέτρα. Περιγραφή βημάτων και σχήμα πελμάτων.

-[Τυροβολά 1992, 130] Μιστί Καππαδοκίας: Παλιότερα χόρευαν και τη Σουρουντίνα, κυκλικό χορό με χιαστί λαβή, που εξελίσσεται σε μορφή πομπής με ηγέτη άντρα