Γυναικεία φορεσιά Σαλαμίνας Αττικής

Η Σαλαμίνα , το ίδιο κοντά με την Αθήνα και με τα Μέγαρα, ακολούθησε την εξέλιξη της μεγαρίτικης φορεσιάς. Οι διαφορές που υπάρχουν είναι ελάχιστες και δυσδιάκριτες. Παρ΄ όλα αυτά όμως, οι κάτοικοι της γύρω περιοχής τις ξεχώριζαν από μακριά. Και εδώ η παλιά τους φορεσιά ήταν με κεντημένα πουκάμισα και με μάλλινα σεγκούνια, όπως σε Αθήνα και Τανάγρα. Τελικά κρατήθηκε μόνον ο παλιός στολισμός του κεφαλιού. Το πουκάμισο, χασεδένιο ή βαμβακερό με μανίκια, τελειώνει στον ποδόγυρο με μια φαρδιά δαντέλα συνήθως πλεχτή. Απαραίτητα είναι τα 2-3 κολλαριστά μισοφόρια για να πάρει όγκο η φούστα. Στο στήθος μια λεπτή τραχηλιά κλείνει ντο άνοιγμα του πουκαμίσου.

Στα μέσα του 19ου αιώνα το νυφικό γίνεται με ¨φουστάνι¨ δυτικού τύπου. Το πανοκόρμι, από βελούδο ή μεταξωτό ανοιχτό στο στήθος, είναι κεντημένο από ειδικές ντόπιες τεχνήτρες με χρυσό και πούλιες. Η φούστα του είναι ραμμένη με πολλές κάθετες πιέτες, τις ¨πάστες¨, καθώς και οριζόντιες, τις ¨φλέγες¨, από βαμβακερό αγοραστό ύφασμα μπλε βαμμένο στους μπογιατζήδες. Η βελούδινη ή μεταξωτή ποδιά είναι χρυσοκέντητη με βελονιά ¨πλακέ¨ από κεντήστρες του νησιού.

Στο στήθος φορούν το πλεγμένο με χάντρες, κοράλλια και σιντέφια μεγάλο κορδόνι που τελειώνει με μια σειρά φλουριά. Οι πλούσιοι γαμπροί δώριζαν στις νύφες τις ¨άλισες¨, τις 3-5 αλυσίδες με τα χρυσά νομίσματα που σκάλωναν επίσης στο στήθος. Η νύφη έπλεκε τα μαλλιά της σε μια πλεξούδα μαζί με τα ¨μασούργια¨ και μετά τρεις μέρες τα ξανάπλεκε σε δυο κρατώντας τα βαριά αυτά κοσμήματα για άλλες σαράντα μέρες. Δεν τα έβγαζε ούτε στον ύπνο της.

Κι αυτές φορούσαν το κόκκινο φέσι με τους τριακόσιους περίπου ασημένιους παράδες, ραμμένους πυκνά σαν λέπια. Στην κορυφή υπήρχε το μικρό ασημένιο ή επίχρυσο ¨τάσι¨. Εδώ όμως το φέσι το συγκρατούσαν δένοντας γύρω του ένα μαύρο βαμβακερό μαντίλι δουλεμένο σε μπομπάρι, την ¨κορόνα¨. Οι δύο άκρες του κρεμόταν στο πλάι στολισμένες με ασημένια νομίσματα. Από το πηγούνι το συγκρατούσε επίσης το ¨καπιτσάλι¨, η βελούδινη χρυσοκέντητη κορδέλα. Η ¨σκέπη¨, η μεταξωτή σάρπα, έμπαινε πάνω από το φέσι ρίχνοντας τις δύο χρυσοκέντητες άκρες της με τις χρυσές φράντζες στην πλάτη φτάνοντας μέχρι τις πατούσες.

Τα γουρουνοτσάρουχα ήταν ανάμνηση πλέον για το νησί και οι γυναίκες απέφευγαν να περπατούν ξυπόλυτες. Μάλλινες και βαμβακερές ήταν οι κάλτσες τους και οι παντούφλες τους βελούδινες χρυσοκέντητες με το χαμηλό τακούνι, οι λεγόμενες ¨κουντούρες¨.

από το λεύκωμα:

"40 Greek costumes from Dora Stratou Theatre Collection"

ΠΗΓΉ