θλίψις απαραμύθητος έπεσε τοις Ρωμαίοις!
Εχάσασιν το σπίτιν τους, την πόλιν την αγίαν,
Το θάρρος και το καύχημα και την απαντοχήν τους….
Ήλιε μ’ ανάτειλε παντού, ούλον τον κόσμον φέγγε,
Και χύνε τις ακτίνες σου σ’ όλην την οικουμένην,
Εις την Κωνσταντινούπολιν την πρώην φουμισμένην
Και τώρα την Τουρκόπολιν δεν πρέπει πια να φέγγης,
Αλλ΄ουδέ τας ακτίνας σου πρέπει εκεί να στέλλης,
Να βλέπουν τ’ άνομα σκυλιά τες ανομιές να κάμουν,
Να ποίσουν στάβλους, εκκλησιές, να καίουν τας εικόνας,
Να σκίζουν, να καταπατούν τα ‘λόχρυσα βαγγέλια,
Κα καθυβρίζουν τους σταυρούς, να τους κατατσακίζουν,
Να παίρνουσιν τ’ ασήμια τους και τα μαργαριτάρια,
Και των αγίων τα λείψανα τα μοσχομυρισμένα
Να καίουν, ν’ αφανίζουσιν, ‘ς την θάλασσα να ρίπτουν,
Να παίρνουν τα λιθάρια των και την ευκόσμησίν των,
Και στ’ άγια δισκοπότηρα, κούπες, κρασί να πίνουν
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου